Wraz z wyborem J. Ratzingera na nowego papieża, pytanie kto jest Zastępcą Chrystusa jak nigdy dotąd nabiera znaczenia
Richard Bennett 

Obecnie uwaga świata skupiona jest na nowym papieżu Benedykcie XVI. Należy zatem przyjrzeć się jego urzędowi skoro usiłuje on zająć miejsce Chrystusa. Watykan oficjalnie naucza, że zastępstwo Jezusa Chrystusa sprawuje papież:

„Biskup Rzymski z racji swego urzędu, mianowicie urzędu Zastępcy Chrystusa i Pasterza całego Kościoła, ma pełną, najwyższą i powszechną władzę nad Kościołem i władzę tę zawsze ma prawo wykonywać w sposób nieskrępowany.”1

Świat otrzymał kolejnego następcę do tytułu „Zastępcy Chrystusa”, stąd biblijnym imperatywem jest ukazanie prawdziwego urzędu Zastępcy Chrystusa wraz z duchowymi konsekwencjami prób zastąpienia przez człowieka tej Bożej funkcji. Pan Jezus Chrystus powierzył Bożej Osobie Ducha Świętego pełną opiekę nad duszami. Odnośnie Trzeciej Osoby Trójcy, która ma sprawować jego Zastępstwo, nasz Pan obiecał, co następuje: „A on przyszedłszy, będzie karał świat z grzechu, i z sprawiedliwości i z sądu.”2 Duch Święty przekonuje o grzechu i sprawia, że grzesznik dostrzega sw`oj zgubiony stan i przekonuje go o potrzebie sprawiedliwości Chrystusowej. On jest tym, który przywraca duszę martwą w grzechu do życia. Cudowny ten akt Bożej łaski opisuje Pismo święte: „I która jest ona przewyższająca wielkość mocy jego przeciw nam, którzy wierzymy według skutecznej mocy siły jego, której dokazał w Chrystusie, gdy go wzbudził od umarłych.”3 Majestat, ogrom oraz nieopisana moc sprawującego Zastępstwo Chrystusowe są takie, że wierzącemu braknie słów by opisać Jego Boską Osobę. To, że ktoś z ludzi może rościć sobie pretensje do urzędu Zastępcy Chrystusa zakrawa na absurd i bluźnierstwo.

Prawdziwy Zastępca Chrystusa

Ponieważ istnieje bezpośredni związek pomiędzy odkupieniem Chrystusa i działaniem Ducha Świętego jest fatalnym błędem dla duszy ludzkiej przypisywać zastępczą rolę Ducha Świętego działaniu lub urzędowi jakiegokolwiek człowieka. Jezus Chrystus, Mistrz, Radny, Wódz wierzących przed swoim odejściem obiecał posłać Ducha Świętego, aby mieszkał z nimi na wieki.4 W życiu wierzących Duch Święty ma pełny, bezpośredni i uniwersalny wpływ, o czym wspaniale mówi Pismo święte: „lecz Pan jest tym Duchem, a gdzie jest ten Duch Pański, tam i wolność. Lecz my wszyscy, którzy z odkrytym obliczem na chwałę Pańską, jako w zwierciadle patrzymy, w to wyobrażenie przemieniani bywamy z chwały w chwałę, jako od Ducha Pańskiego.”5 Dzieło Ducha Świętego dokonuje przemiany; z jednego stopnia łaski przemieniamy się kolejny chwalebny, aż pewnego dnia, dzięki łasce staniemy się na wieki doskonali w chwale. Jak bardzo zatem powinien chrześcijanin cenić pełne i kompletne dzieło posługi Ducha Świętego! W świetle tych cudownych prawd dotyczących roli i posługi Ducha Świętego jakże niedorzecznie brzmi proklamacja Watykanu: Papież „cieszy się z ustanowienia Bożego najwyższą, pełną, bezpośrednią i powszechną władzą duszpasterską”.6 Przekonując wiernych, że Jezus Chrystus przekazał swoje zastępstwo zwykłemu śmiertelnikowi podważa istotę celu Jezusa Chrystusa.

Historia roszczenia zastępstwa Chrystusowego

Pojawiło się ono stosunkowo późno w historii papiestwa. Z początku biskupi Rzymu utrzymywali, że są spadkobiercami i pełnoprawnymi dziedzicami cesarzy. Miasto, które przez wieki było siedzibą tronu cesarstwa stało się miejscem, skąd Biskup wykonywał swoją władzę. Z biegiem czasu przybywało biskupów i monarchów, którzy akceptowali go jako zastępcę i namiestnika Cesarstwa, nazywając go Pontifex Maximus. Następnie nazwany został on zastępcą księcia apostołów 7, czyli zastępcą Piotra8. Stąd na początku V wieku Biskup Inocenty I (401-417) nalegał, że Chrystus oddelegował Piotrowi wszelką władzę i uczynił go Biskupem Rzymu. Idąc dalej, utrzymywał on, że Biskup Rzymu jako zastępca Piotra jest uprawniony do władzy Piotrowej z jej prerogatywami. Następnie Bonifacy III, który został Biskupem Rzymu w roku 607 określił siebie mianem „Uniwersalnego Biskupa” w ten sposób określając się zastępcą i panem wszystkich pozostałych biskupów. Dopiero w VIII wieku znamienny tytuł „Zastępcy Syna Bożego”9 pojawił się w spreparowanym dokumencie pod wymownym tytułem „Darowizna Konstantyna”10. Mimo że dokument ten drogą analizy filologicznej dokonanej w XV wieku określony został jako fałszerstwo, Biskupi Rzymu począwszy od VIII wieku zaczynają posługiwać się tytułem „Zastępcy Chrystusa”. Tytuł ten stanowi podstawę roszczenia papieża do supremacji w sprawach duchowych jak i doczesnych. Posmak boskiej władzy, z jaką rezonuje papieski tytuł posiada narkotyczny wpływ. Zastępca Chrysusa nie jest w stanie uznać innego autorytetu jak tylko swój własny. Postrzega on on siebie jako Pana wszystkich i otwarcie ogłasza:

Stolica Piotrowa nie może być sądzona przez nikogo.

Wybór J. Ratzingera na nowego papieża ma szczególną wagę. Zanim został on wybrany na papieża przewodniczył Zgromadzeniu Dokrtyny Wiary dając znać o swoich dyktatorskich inklinacjach. Został on ciepło powitany w kręgach skrajnie konserwatywnych i dość chłodno w liberalnych kręgach amerykańskich katolików z powodu swojego stanowczego konserwatyzmu. Jego sztywne stanowisko ujawniło się w opublikowanym 5 września 2000 roku oficjalnym dokumencie Kościoła Rzymskokatolickiego znanym jako Dominus Iesus 12. W dokumencie tym określił on rolę Kościła Rzymskokatolickiego jako „jedyny instrument zbawienia ludzkości”13. W sposób dogmatyczny wyklucza on społeczności ewangielicznie wierzących jako „kościoły we właściwym tego słowa znaczeniu” ogłaszając: „Wspólnoty kościelne, które nie zachowały prawomocnego Episkopatu oraz właściwej i całkowitej rzeczywistości eucharystycznego misterium, nie są Kościołami w ścisłym sensie;.”14

Fałszywy Zastępca Chrystusowy

Rzymski urząd domniemanego Zastępcy Chrystusowego na ziemi jest tak szeroki i skomplikowany, że Benedykt XVI sam nie jest w stanie sprawować „najwyższej pełnej i uniwersalnej władzy”. Stąd J. Ratzinger potrzebuje ogromny aparat hierarchii by funkcjonować. Piramida władzy urzędu Zastępcy Chrystusowego składa się z kardynałów, patriarchów, arcybiskupów, metropolitów, biskupów diecezyjnych, wikariuszy apostolskich,prefektów, administratorów i wikariuszy generalnych.

Fałszywy charakter papieskiego roszczenia do tytułu Namiestnika Chrystusowego uwidocznia się w jego doktrynach i czynach. Kluczową rolą Prawdziwego Zastępcy Chrystusa jest uwielbienie Chrystusa: „On mnie uwielbi, bo z mego weźmie i wam opowie.15 Zesłanie Ducha Świętego było uwielbieniem Chrystusa. Bóg Ojciec uwielbia Syna w niebie, Duch Święty uwielbia Go na ziemi. Wszelkie dary i łaski Ducha Świętego mają uwielbiać Chrystusa. Pan Jezus Chrystus obiecał Apostołom: „Lecz gdy przyjdzie on Duch Prawdy, wprwoadzi was we wszelką prawdę.”16 Boża prawda jest nieodmienną, wyważoną i harmoniczną całością. W Biblii mamy „wszelką prawdę”, w niej Duch Święty prawdziwie uwielbia Jezusa Chrystusa. W przeciwieństwie do tego, papież usiłuje przekonać, że to on posiada „nieomylność w nauczaniu”. Tym samym odbiera on cześć należną Chrystusowi i Duchowi Prawdy.17 Ponadto, papież jako zastępca Chrystusa uczy odrodzenie przez chrzest, które uwacza chwale Chrystusa.18

Dzięki magicznemu działaniu krucyfiksów, różańców i szkaplerzy, ziemski wikar usiłuje wzmocnić wiernych przeciw atakom szatana. Twierdzi on również, że odpusty mogą skrócić cierpienia dusz w czyśćcu. Będąc jednocześnie najbogatszą korporacją na świecie udziela i popiera śluby ubóstwa. Choć tysiące dusz kala się nieokiełznanym brudem staje on w obronie ślubów celibatu dla swoich księży. Swoimi autonomicznymi proklamacjami uwalnia on małżonków z wiążących ich przysięg małżeńskich ogłaszając je za unieważnione.19 Żadne z tych czynów nie przydają chwały Panu Jezusowi Chrystusowi. Naczelnym wrogiem Chrystusa i Jego Ewangelii nie jest materializm i pożądanie, lecz raczej duchowa wyniosłość i apostazja tego, który uważa się za Jego zastępcę. Pierwsze kłamstwo szatana „będziecie jak bogowie”20 znalazło swoje owocne wypełnienie w papieskim roszczeniu do urzędu zastępcy Chrystusa. I tak apostolska przestroga Ap. Pawła dokładnie sprawdzia się: „który się sprzeciwia i wynosi nad to wszystko, co się zowie Bogiem… udawając się za Boga.”21

„Habeus papam” mamy papieża!

Oczekiwanie dobiegło końca. Starszy kardynał-diakon ogłosił z balkonu wychodzącego na plac św.Piotra: Habemus papam!22 Mamy Papieża!

Katolicy i reszta świata są zapewnieni tym, że mają teraz duchowego ojca, który ich będzie doglądał. Prawdziwie wierzący wiedzą prawdę, że ilekroć Jezus Chrystus mówił o Ojcu, mówił o swoim Ojcu i Ojcu wierzących, jako jednym i tym samym. Słowo Ojciec gości na ustach Pańskich siedemdziesiąt razy po to, aby wierzący wiedzieli, że mają Ojca. „Ojca mego i Ojca waszego… Boga mego i Boga waszego.”23 Charakterystycznie dla prawdziwie wierzących jest to, że posiadają oni Abba Ojca w słowach Ap. Pawła: „nie wieliście ducha niewoli znowu ku bojaźni, ale wzieliście Ducha przysposobienia synowskiego, przez którego wołamy Abba Ojcze.24 To właśnie dla tego, że wierzący mają Abba Ojca, mają przykazane nie tytułować żadnego człowieka Ojcem w duchowym sensie. Tak przykazał Pan: „nikogo na ziemi nie zówcie waszym ojcem, bo jednego Ojca macie, który jest w niebie.”25 Pan Jezus Chrystus modlił się do jedynego Ojca Świętego jaki istnieje: „Ojcze Święty zachowaj ich w imieniu twoim, których mi dałeś aby byli jedno jako i my.”26 Pan Jezus użył swego zwyczajowego zwrotu „Ojcze”, ale poprzedził go słowem „Święty”. Jest to tak intymnie bliski i uwielbiający akt, że w duchowym sensie prawdziwie wierzący może tak powiedzieć tylko o samym Bogu. Biskup Rzymski nie tylko bierze na siebie urząd Zastępcy Chrystusa, ale również tytuł samej głowy Trójcy —„Ojca Świętego”. Stąd musimy powtórzyć za Apostołem Janem: „Kto jest kłamcą? Czy nie ten, który zaprzecza, że Jezus jest Chrystusem? Ten jest antychryst, który się zapiera Ojca i Syna.”27 Przyjmując te tytuły na siebie papież daje dowód, że jest on zastępcą Chrystusa, czyli w biblijnym sensie antychrystem.

Konkluzja i osobisty odzew

Dzisiaj w eklektycznych kręgach skompromitowanych „ewangelikalnie wierzących” chrześcijan nie brak tych, którzy nie bacząc i nie słuchając głosu prawdziwego Zastępcy Chrystusa wraz z resztą świata udali się na świętowanie gdy biały dym pojawił się nad Watykanem. Ponownie zignorowane zostają dwa pytania: komu oddajemy cześć? Kogo boimy się? Czy jest to Bóg czy człowiek? W czasie gdy świat i odstępcze chrześcijaństwo pochyla się w akcie adoracji i oczekiwania na nowego papieża, mamy okazję zatrzymać się i zastanowić się jaka jest nasza osobista pozycja jako wierzących w jednym Panu Jezusie Chrystusie i jednym Duchu Świętym.

Przedstawia się światu urząd papieski, który rzekomo jest pośrednikiem między Bogiem i człowiekiem, mający klucze piekła i nieba. Co najbardziej odrażające, to to, że biorąc na siebie urząd Zastępcy Chrystusa, dodaje on swemu urzędowi jeszcze atrybut nieomylności 28, oczekując religijnego posłuszeństwa rozumu i woli swoim naukom.29 Arogancja papieska trafnie opisana jest w Piśmie świętym: „Wstąpię na wysokość obłoków, będę równy Najwyższemu.”30 Na koronie papieskiej widnieje napis „Vicarius Filii Dei” co oznacza po łacinie Zastępca Syna Bożego. Skoro może być tylko jeden Zastępca Chrystusa, który jest nieskończony, wszechmocny, najwyższy i w pełni wystarczalny, ziemski preteder jest niczym innym, jak tylko samozwańczym apostackim systemem, który zostanie osądzony i ostatecznie potępiony przez Pana.31 Ekumeniczni sprzymierzeńcy z ziemskim Zastępcą wyrastają jak przysłowiowe grzyby po deszczu, lecz nie trworzymy się, ponieważ w tym wszystkim przezwyciężamy przez tego, który nas umiłował.32 Nasze zwycięstwo jest przesądzone: „Bo wszystko co się narodziło z Boga, zwycięża świat; a to jest zwycięstwo, które zwyciężyło świat, wiara nasza.”33 Porozumienie „Ewangeliczni i Katolicy Razem”34 wydało na siebie wyrok, jako że nie ma społeczności między światłością i ciemnością. Nadszedł jednak czas, abyśmy jako prawdziwie „Ewangeliczni razem w Panu” dali o sobie znać!

Jest wolą Bożą, aby każdy z nas prawdziwie wierzących trwał w „boju o wiarę raz świętym podaną. 35 Ci z nas, którzy trwają przy Bogu i Jego Słowie, którzy są zbawieni przed Bogiem z łaski jedynie przez wiarę w Chrystusie tylko Bogu oddają wszelką chwałę naszym publicznym wyznaniem wiary. Za czasów proroka Eliasza było wezwanie do ludzi Bożych stanąąć po stronie Pana przeciwko Baalowi. Podobnie Jozue opowiedział się za Yahwe. Bardziej niż w tamtych czasach zachodzi obecnie potrzeba dania wyrazu naszego osobistego stanowiska W czasie poprzedzającym papieskie konklawe jak i po jego zakończeniu, uwaga świata będzie przykuta do telewizorów i wiadomości pełnych widiwiskowych opisów oraz kosztownej pompy. Uwaga ta jedynie umacnia władzę i chwałę tak zwanego ziemskiego Zastępcy Chrystusa. W pośród tego wszystkiego, zwracam się do Ciebie z poważnym pytaniem abyś zechciał wyrazić jakie jest Twoje stanowisko? Czy możesz w kilku zdaniach wyrazić swoją osobistą wiarę w Jednego Jezusa Chrystusa i Jego jednego Zastępcę Ducha Świętego, z osobistą deklaracją posłuszeństwa przykazaniu naszego Pana by trwać w boju o wiarę raz świętym podaną

Wszystkie otrzymane deklaracje wierzących zostaną opublikowane na naszej witrynie Internetowej pod tytułem „Prawdziwie Ewangeliczni razem w Panu”. Nadszedł czas wyrazić zdecydowanie nasze oddanie Chrystusowi i Jego Ewangelii. Zamiast lamentować nad kompromitującymi aliansami, jakie zwodzą chrześcijan w obecnych czasach złóżmy podpis pod prawdziwym przymierzem wierności w Chrystusie z Jego łaski i dla Jego chwały!

 


 

Przypisy:

1par. 882 Katechizm Kościoła Rzymskokatolickiego, Pallotinum, 1994

2Jana 16,8

3Ef.1,19;20

4Jana 14,16

52Kor.3,17-18

6par. 937 Katechizm

7Vicarius principis apostolorum oficjalny łaciński tytuł

8Towarzyszył temu długi spór, gdyż Pismo św. nic nie wspomina o Apostole Piotrze będącym kiedykolwiek w Rzymie

9Vicarius Filii Dei oficjalny łaciński tytuł

10Donatio Constantini spreparowany przez kurialistów Pawła I „testament” Konstantyna Wielkiego. vide: J. Gierowski, Historia Włoch, Wrocław 1986, s. 41

11kanon 1404, Kodeks Prawa Kanonicznego, Pallotinum 1994

12Dominus Iesus deklaracja Kongregacji Nauki Wiary z 6 sierpnia 2000r. http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WR/kongregacje/kdwiary/dominus_iesus.html

13Dominus Iesus para. 22

14tamże para. 17

15Jana 16,14

16Jana 16,13

17kanon 749

18 kanon 849

19kanon 1684

20I Moj.3,5

21II Tes.2,4

22Po łacinie pełne ogłoszenie brzmi Annuntio vobis gaudium magnum. Habemus Papam. (Ogłaszamy wam radość wielką: Mamy Papę!).

23Jan 20,17

24Rz. 8,15

25Mat. 23,9

26Jana 17.11

27I Jn. 2,22

28kanon 749

29kanon 752

30Iz.14,14

31Obj. 18,8

32Rz. 8,37

33I Jn. 5,4

34Ewangelicals and Catholics Together deklaracja porozumienia podpisana w kwietniu 1994r.

35Jd.3

Podobne wpisy