Richard M. Bennett
Wstęp
Jako Katolicki ksiądz, w czasie moich czternastu lat poszukiwania Ewangelii, miałem ogromne trudności ze słuchaniem ewangelistów. Chrześcijańskie programy radiowe ciągle mówiły mi o ogromie rzeczy, które muszę zrobić, aby zaprosić Jezusa do mojego serca. Podobnie chrześcijańskie traktaty mówiły o poświęceniu i zaangażowaniu, którego potrzebowałem, by podjąć decyzję dla Chrystusa. Po dręczących poszukiwaniach, gdy mówiono mi, co mam robić, aby zostać zbawionym, odkryłem, że pierwszą rzeczą, która musi być biblijnie zrozumiała odnośnie Ewangelii jest to, że mówi ona ,o Jezusie Chrystusie Panu naszym”, jak wskazują słowa Pawła w Rzymian l :4. Podczas, gdy Ewangelia ma być zwiastowana dla wszystkich, nie mówi ona o nas, ani tym, co się w nas dzieje. Jest wyłącznie skoncentrowana na tym, co Jezus Chrystus uczynił, Jego śmierci i zmartwychwstaniu.
Odkryłem również, że Ewangelia jest historycznym faktem. Biblijna wiara nie dotyczy zalecania technik, zarówno mistycznych jak i etycznych, za pomocą których zbawienie może być uzyskane – to jest balast każdej fałszywej religii. Biblia przedstawia raczej pogląd, że Bóg, poprzez konkretne historyczne fakty, zbawił wszystkich Swoich ludzi od potępienia. Ewangelia ,przez którą jesteśmy zbawieni” (I Koryntian 15:1-4) mówi o dokonanym i kompletnym dziele Pana Jezusa Chrystusa.
W jaki sposób nie ewangelizować?
Największą przeszkodą dla Ewangelii jest milczenie. Poprzez milczenie i nadzieję, że nasze chrześcijańskie życie będzie świadectwem samym w sobie, nie wypełniamy przykazania naszego Pana. Przykazanie, ,Idąc na cały świat głoście ewangelię wszelkiemu stworzeniu” znaczy pójście i opowiadanie Słowa katolikom! Większość z zakonnic, księży i byłych katolików, których znam jako nawróconych z katolicyzmu, świadczy, że żaden z biblijnie wierzących nigdy nie podszedł do nich świadcząc o zbawieniu. Przykazanie Chrystusa, aby dzielić się Dobrą Nowiną jest przykazaniem, nie prośbą!
W ewangelizowaniu katolika, należy bardzo uważać, aby nie przedstawić świadectwa Ewangelii, jako procesu. Katolik ciągle uczony był, w jaki sposób wykonywać pewne rzeczy, aby zadowolić Boga. Pierwsze Piątki, pierwsze Soboty, „Mała droga św. Teresy”, itp., pełne są przesłania, co robić; życie katolika pełne jest tego, co należy robić. Kiedy ktoś próbuje dotrzeć do katolika przesłanie musi dotyczyć tego co zrobił Chrystus, oraz prostego przykazania aby zaufać i uwierzyć. Zwroty takie jak „Przyjmij Jezusa do swojego serca” i „Oddaj swoje życie Jezusowi” są całkiem podobne do tego, co słyszy rzymsko katolik w katolicyzmie, bardzo często dokładnie te same słowa. Należy zaniechać takiego poselstwa, jeśli ktoś zamierza naprawdę ewangelizować. Konieczne jest więc omówienie niektórych niepoprawnych zwrotów, używanych podczas ewangelizowania, a które są szkodliwe dla prawdziwej Ewangelii. Zwroty te i wyrażenia prowadzą zgubioną osobę do przekonania, że jest od niej wymagane jakieś konkretne zachowanie aby dostąpić zbawienia. Używanie tych zwrotów może prowadzić do tego, że nawet zbawieni ludzie zaczynają błędnie nauczać zwiastując zgubionym.
„Przyjmij Jezusa do swojego serca.” Jest jednym z częściej używanych stwierdzeń we współczesnych kręgach ewangelicznych. Ta humanistyczna koncepcja nie jest biblijna. Jest to właściwie drugie kłamstwo szatana. Biblijna koncepcja zbawienia, jest taka, że to wierzący przez łaskę zostaje zaakceptowany, przyjęty w Chrystusie. Cały temat pierwszego rozdziału Listu do Efezjan jest podsumowany w wersecie 6, „ku chwale sławnej łaski swojej, w której przyjął nas w Umiłowanym”(KJV). Terminologia, „przyjmij Jezusa do swojego serca” jest na odwrót. Błędnie zakłada, że zbawienie jest w ludzkim sercu, jak również to, że człowiek sam dokonuje wyboru przyjęcia Jezusa do swego ludzkiego serca i tym samym inicjuje swoje zbawienie. Kiedy wierzący trwa w Chrystusie wiarą oraz z miłości zachowuje Jego przykazania, wówczas Chrystus przebywa w oczyszczonym ludzkim sercu. „Trwajcie we mnie, a Ja w was. Jak latorośl sama z siebie nie może wydawać owocu, jeśli nie trwa w krzewie winnym, tak i wy, jeśli we mnie trwać nie będziecie.” (Jana 15:4). Cały proces uświęcenia („Chrystus między wami, nadzieja ona chwały” Kol. 1: 27) zależy najpierw od umiejscowienia człowieka w Chrystusie i przyobleczenia go w Jego sprawiedliwość. Według Pisma zbawienie jest tylko i wyłącznie w Chrystusie.
Nie biblijnym jest myślenie, że zbawienie rozpoczyna się przez przyjście Chrystusa do grzesznego serca człowieka. Duchowo martwa i bezbożna osoba może być akceptowana przez Boga tylko wtedy, gdy znajduje się „w Chrystusie,” jak wyraźnie wskazuje Efezjan 1: 6. Wtedy i tylko wtedy Chrystus przychodzi do ludzkiego serca, aby uświęcić tego, który został już zbawiony. Wersety cytowane poniżej bardzo często niewłaściwie używane są podczas ewangelizacji. Słowa te raczej odnoszą się do wierzących w Kościele laodycejskim. „A Aniołowi zboru Laocydeńskiego napisz: „Oto stoję u drzwi i kołaczę; jeśliby kto usłyszał głos mój i otworzył drzwi, wnijdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną. Kto zwycięży, dam mu siedzieć z sobą na stolicy mojej” (Objawienie 3:14, 20-21). Używanie fragmentu z Objawienia 3:20, fragmentu, który dotyczy uświęcenia, aby uczyć na temat usprawiedliwienia jest niedopuszczalne. Usprawiedliwienie różni się od uświęcenia. Uświęcenie jest wewnętrzne i doświadczalne, podczas gdy usprawiedliwienie jest obiektywne i prawne. Usprawiedliwienie jest natychmiastowe i niezmienne, uświęcenie zaś jest stopniowe i postępowe. Wielu, którzy nadużywają tego fragmentu dobrze o tym wie, jednak z powodu jak mówią ,sukcesu” w świadczeniu upierają się przy swoim. Ponieważ nadużycie Pisma jest poważne i obciąża duszę, ważne jest podanie przykładu. Stowarzyszenie Billy Graham’a zwiastuje na swojej stronie internetowej:
„Oto jestem! Stoję u drzwi i kołaczę. Jeśli ktoś usłyszy mój głos i otworzy drzwi wejdę do niego i będę z nim wieczerzał a on ze mną” (Objawienie 3:20). Jezus Chrystus chce mieć osobistą relację z tobą. Wyobraź sobie, że Jezus Chrystus stoi u drzwi twojego serca (drzwi twoich emocji, intelektu i woli). Zaproś go do środka; On czeka na ciebie abyś przyjął go do swojego serca i życia.”
http://www.billygraham.org/believe/howtobecomeachristian.asp
W podobnej prezentacji międzynarodowa organizacja Campus Crusade International zapytuje: „Jak wiedzieć, że Chrystus jest w twoim życiu? Czy przyjąłeś Chrystusa do swojego życia szczerze powtarzając słowa modlitwy grzesznika? Według obietnicy Chrystusa z Objawienia 3: 20 gdzie jest obecnie Chrystus w relacji z tobą? Chrystus powiedział, że przyjdzie do twojego życia. Czy mógłby wprowadzić cię w błąd? Na podstawie czyjego autorytetu wiesz, że Bóg odpowiedział na twoją modlitwę? (Wiarygodność samego Boga i jego Słowa.)”
http://www.greatcom.org/laws/english/received.htm
Według CCI zbawionym jest każdy, kto ,szczerze powtórzy słowa modlitwy.” Tylko wiara w Chrystusa zbawia, nie wiara w jakiś wewnętrzny proces, który subtelnie zostaje podany w jej miejsce. Tekst dotyczący uświęcenia (Objawienie 3:20) wypowiedziany przez naszego Pana do ludzi w Kościele, jest całkowicie niezrozumiany i nadużyty. (Nic dziwnego więc, że CCI popiera również „Nawrócenie jako proces” w Ewangeliczni i Katolicy Razem: (EKR l) oraz innych podobnych dokumentach fałszywej Ekumenii.
Przenajświętszy Pan Jezus Chrystus nie stoi czekając na wejście do żadnego grzesznego serca człowieka. On wzywa wszędzie wszystkich ludzi, aby uwierzyli w Niego. Wielu zostało zwiedzionych odnośnie tego ważnego zagadnienia, szczerze wierzą, że otrzymali Chrystusa jako osobistego Zbawiciela, gdy w rzeczywistości uwierzyli w pewien rytuał.
Katolicy mogą zostać oszukani w tej niezwykle ważnej sprawie, i szczerze wierzyć, że otrzymali Jezusa do swojego serca. Ciągle pozostają w kościele rzymskokatolickim wierząc, że dokonali pewnej ewangelicznej rzeczy, którą właściwie dodają jako jeszcze jeden rytuał do katolicyzmu. To rzecz bardzo poważna, gdy podajemy właśnie takie zwodnicze przesłanie.
„Oddaj Jezusowi kontrolę nad swoim życiem abyś mógł zostać zbawiony” to kolejne nie biblijne podejście. To nauczanie jest błędne, ponieważ Suwerenny Bóg wszechświata kontroluje Swoje stworzenie. On jest tym „który sprawuje -wszystko według rady woli swojej” (Efezjan 1:11). Nic nie może być dane przez żadną osobę, co mogłoby być przyjęte przez Boga w zamian za zbawienie. „Nie z uczynków sprawiedliwości, którebyśmy my czynili, ale podług miłosierdzia swego zbawił nas…” (Tytusa 3:5). Sam Jezus Chrystus był jedyną akceptowaną przez Świętego Boga ofiarą za grzech. Została ona w pełni dokonana na krzyżu. Ofiara za grzechy jest zatem raz na zawsze dokonana. Człowiek może być zbawiony z łaski przez wiarę w Jezusa Chrystusa, nie przez obietnicę „kontrolowanego zachowania.” Kontrolowane zachowanie jest to proces, który następuje jako efekt zbawienia, a nie powodujący zbawienie.
„Oddaj swoje życie Jezusowi (abyś był zbawiony).” To nauczanie jest błędne z kilku powodów. Po pierwsze, wieczne życie jest wolnym darem. (Efezjan 2:8-9; Rzymian 5:15-18; 6:23) Człowiek nie „daje” nic za wolny dar. Bóg daje ten wolny dar dla danej osoby, kiedy umieszcza ją w Jezusie Chrystusie. Z darem zbawienia również przychodzi dar wiary, aby uwierzyć, że właśnie tego dokonał Bóg. (Kol. 2: 12, Zobacz również Jana 5:24-25.) Grzech jest tym, co oddziela człowieka od Boga (Rzymian 3:23). Po drugie, takie zwroty jak „oddaj swoje życie Jezusowi” niewłaściwie zakładają, że człowiek ma coś wartościowego, co może dać Bogu. Duchowo martwi ludzie nie mogą dać niczego, co zbawi ich od grzechów. Ponieważ człowiek jest martwy w swoim grzechu, Jezus Chrystus wydal samego siebie za grzechy nasze (Galacjan l :4). Nie ma w Biblii wersetu, który uczyłby lub mówił, że zgubiony, duchowo martwy człowiek „daje” cokolwiek, nawet swoje życie, po to by zostać zbawionym.
Jeżeli mówimy katolikowi, by oddał swoje życie Jezusowi aby dostąpić zbawienia, może pomyśleć on, że powinien oddać swoją służbę, czas, pracę, pieniądze, itp. To może prowadzić zgubioną osobę do ewangelii uczynków, która nigdy nie może zbawić. Dostąpienie zbawienia nie jest transakcją, w której ktoś daje coś Jezusowi, aby dostąpić zbawienia. Każda osoba jest zbawiona wyłącznie z Bożej łaski przez wiarę w Chrystusa -tylko tak i nie inaczej (zobacz Efezjan 2:8-9). Pokuta jest również darem Bożym, a nie owocem ludzkiej transakcji. Tego Bóg za książęcia i zbawiciela wywyższył prawicą swoją, aby dana była ludowi izraelskiemu pokuta i odpuszczenie grzechów. (Dz.Ap. 5: 31)
Pokuta jest konieczna. Pokuta jest tak ważna w zbawiającej wierze, że jeśli jest pomijana, to osoba nigdy nie ma zbawiającej wiary. Przekonanie o grzechu jest pierwszą pracą Ducha Świętego, w życiu zgubionych (Jana 16:8). Bez przekonania o grzechu osoba nie ma zbawienia. „A urodzi syna i nadasz mu imię Jezus; albowiem on zbawi lud swój od grzechów jego„ (Mateusza 1:21). Pokuta zawsze jest częścią zaufania w Chrystusie, ponieważ Chrystus nie przyszedł po to by zbawić osobę w jej grzechach, ale od grzechów. „[Bóg] teraz jednak wzywa wszędzie wszystkich ludzi, aby się upamiętali.” (Dzieje Apostolskie 17:30).
Biblijna metoda.
Biblijna metodologia jest ważną częścią prawdy Pana. Metoda ewangelizacji stosowana przez Chrystusa polegała głownie na zadawaniu pytań, i głoszeniu potrzeby pokuty oraz wiary. Podobnie Apostołowie zwiastowali przykazanie Pana, aby uwierzyć. Nie ma w Piśmie Świętym systemu zaproszeń. Metody takie w rażący sposób pozbawiają Świętego Boga Jego suwerenności, zakładając, że człowiek ma w sobie moc przyjąć lub odrzucić zbawienie kiedy ma na to ochotę.
Biblijna metoda polega na zadawaniu pytań, podobnie jak czynił to Pan Jezus. Używając słów Biblii, przedstawiamy Świętość Boga oraz Bożą świętość i Jego dobroć w ogłaszaniu sprawiedliwości Chrystusowej jako okrycia każdej osoby, którą On zbawia. Oznajmiamy, że zbawienne dzieło Pana Jezusa Chrystusa jest faktem dokonanym i kompletnym. Każdy zwiastujący musi uczynić oczywistym, że zwiastowanie aby wierzyć w Pana Jezusa Chrystusa skierowane jest do wszystkich. Aby to uczynić, każdy musi pokutować z własnych starań ustanowienia własnej sprawiedliwości i zawołać do Boga z prośbą o dar łaski. Centralnym punktem w zbawieniu grzesznika przez Boga jest to, że Bóg czyni to poprzez przypisanie sprawiedliwości Chrystusa temu, który wierzy. Temu poświęcony jest czwarty rozdział listu do Rzymian podsumowany wspaniale w wersecie piątym, „Gdy zaś kto nie spełnia uczynków, ale wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, wiarę jego poczytuje się za sprawiedliwość.” Powód, dla którego Bóg przypisuje sprawiedliwość Chrystusa wierzącemu jest ukazanie mu, kim On jest. „Dla okazania sprawiedliwości swojej w teraźniejszym czasie, aby on sam był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, który jest z wiary Jezusowej.” (Rzymian 3:26) Dopóki współcześni ewangelicy nie powrócą do przejrzystego Biblijnego świadectwa ich zwiastowanie będzie coraz bardziej przypominało wewnętrzny proces lub technikę na wzór rzymskokatolickiego kościoła.
Przyjście do Chrystusa jest zainicjowane przez Ojca, który przyciąga każdego osobiście (Jana 6: 44) i dał każdego Chrystusowi (Jana 6: 37). Zbawienie jest dokonane wyłącznie dzięki Bożej łasce. Jest to Jego wolny dar wyłącznie przez wiarę (Efezjan 2: 8-9). Przyjście do Chrystusa to życie wieczne teraz; życie, które w niebie będzie w pełni uwielbione. Kiedy w zwiastowaniu mówi się o pójściu do nieba, nie tylko przesuwa się akcent z tego kim jest Bóg na spełnienie oczekiwań człowieka, ale zasłania się wspaniałą prawdę, że przez drogocenną wiarę wierzący ma już teraz życie wieczne. Zamiast mówić o pójściu do nieba, ci, którzy są zbawieni mają zwiastować zgubionym: A toć jest żywot wieczny, aby cię poznali samego prawdziwego Boga i któregoś posłał, Jezusa Chrystusa. (Jana 17: 3) Podobnie i inne słowa Pisma powinny być zwiastowane katolikom, czy to w supermarkecie czy przez telefon, „To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie żywot wieczny i abyście wierzyli w imię Syna Bożego.” (I Jana 5: 13)
Dwoma poważnymi wykroczeniami przeciw Bogu i Jego Ewangelii są: 1) usiłowanie zaprzeczenia Jego mocy tak zwanymi wolnymi decyzjami zgubionych, oraz 2) niebiblijnym wymysłem, że zbawienie znajduje się w sercu człowieka, a nie w Chrystusie w niebie. Ewangelia wcale nie staje się mocniejsza, a Bóg uwielbiony przez „mądre chwyty,”wzywając: „oddajcie swoje życie Jezusowi”, albo, że „możecie być zbawieni przez zaakceptowanie Chrystusa jako Osobistego Zbawiciela,”podczas gdy nadal są oddani swoim bożkom, a ich serca ciągle kochają grzech. Jest to kłamstwo, wypaczenie Ewangelii, obraza Chrystusa oraz obracanie łaski Bożej w rozpustę.
Kiedy uznanie w pełni jest oddane Bogu i Jego łasce, kiedy wyłącznie Jego mocne Słowo jest używane, On wówczas zbawia grzesznika; a ten, przez którego Słowo jest przekazywane zostaje uniżony w obliczu potęgi i miłosierdzia Świętego Boga. Obie zatem osoby korzystają na chwałę Bożą. Wszystko dzieje się tak jak stwierdzono w Efezjan 1:6 „Ku uwielbieniu chwalebnej łaski Jego.”
Niektóre przykładowe pytania w świadczeniu.
1. „W jaki sposób my grzesznicy możemy stanąć przed Świętym Bogiem?”
2. „Przed Bogiem, co jest celem twojego życia?”
3. „Jakie jest główne poselstwo Biblii?”
4. „Jak ty i ja możemy mieć wieczne życie?”
5. „Dlaczego bezgrzeszny Chrystus umarł na krzyżu?”
6. „Bóg jest Święty. My wszyscy jesteśmy grzesznikami. Jak więc ktokolwiek może mieć z Nim relację?”
7. „Dlaczego Jezus powiedział do Żydów: „Jeśli bowiem nie uwierzycie, że to ja jestem, pomrzecie w grzechach swoich.”? (Jana 8:24)
Zbawienie jest w Chrystusie.
W Piśmie, zbawienie wyraźnie widziane jest w Chrystusie. Na przykład w Efezjan pierwszym i drugim rozdziale słowa ,w Chrystusie”, „w którym”, „w Nim”, „w Umiłowanym” powtarzają się 18 razy. Podobnie jest w pozostałych listach apostoła Pawła. Zbawienie jest w Chrystusie. Dla przykładu własne świadectwo Pawła z Filipian 3:9, gdzie Paweł mówi: „I znaleźć się w Nim, nie mając własnej sprawiedliwości, opartej na zakonie, lecz tę, która jest przez wiarę Chrystusową,to jest sprawiedliwość z Boga, która jest z wiary.” W podobny sposób w pismach apostoła Jana, wieczne życie jest w Chrystusie i to dzięki wierze w niego. „Wiemy też, że Syn Boży przyszedł i dał nam rozum, abyśmy poznali tego, który jest prawdziwy. My jesteśmy -w tym, który jest prawdziwy, w Synu jego, Jezusie Chrystusie. On jest tym prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym.” (I Jana 5:20)
W czasie Reformacji, gdy dosłownie miliony katolików przychodziło do Pana, działo się to dokładnie poprzez czwartą zasadę, podtrzymującą nauczanie Pisma, że zbawienie jest wyłącznie w Chrystusie (Solo Christo). Wszystkie przykazania mówią „wierzyć w” albo „patrzeć w”, „przyjść do Chrystusa”, „uwierz w Pana Jezusa a będziesz zbawiony” albo słowami samego Jezusa, „Kto uwierzy i ochrzci się zbawiony będzie” albo Jego słowami z Jana 6:29, „To jest dzieło Boże: Wierzyć w Tego, którego on posłał.” Zbawienie, które znajduje się w Chrystusie, a nie w wierzącym, ma najwyższe znaczenie, gdy świadczymy katolikowi. Kiedy użyte jest słowo „przyjąć” jak w Jana 1:12, słowo tłumaczone jest jako odnoszące się do tych, którzy uwierzyli w Niego, tak wiec przyjmowanie jest wiedzą o Nim, za pomocą której wierzymy w Niego. „Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym którzy, wierzą w imię jego.” Każda terminologia używana w świadczeniu, która skupia się na ludzkim sercu zamiast na Chrystusie jest nieefektywna, ponieważ nie jest zgodna ze Słowem. Jedynie biblijna zasada spoglądania na Chrystusa, bycia zaakceptowanym w Nim ma wartość.
Cel usprawiedliwienia:
Przedstawić sprawiedliwość Chrystusową
Pismo głosi, że sprawiedliwość Boża jest objawiona poza prawa; to jest cel Ewangelii. To co jest głoszone to nie ludzka sprawiedliwość oparta na uczynkach, ale raczej Boża sprawiedliwość, która objawiona jest w Chrystusie Jezusie. Ewangelia jest demonstracją, w konkretnych faktach historycznych, doskonałego zadośćuczynienia, które Chrystus przedłożył wobec wszystkich wymagań zakonu, a które Bóg przypisuje każdemu prawdziwie wierzącemu w Niego.
Przed przenajświętszą naturą Boga, grzech musiał zostać ukarany, a prawdziwa sprawiedliwość ustanowiona. Zostało to osiągnięte w wiernym posłuszeństwie Pana Jezusa Chrystusa i Jego przebłagalnej ofierze. W ten sposób wierność Chrystusa jest ogłaszana w 22 wersecie „I to sprawiedliwość Boża przez wiarę Jezusa Chrystusa” Rzymian 3:22.
Kiedy Biblia ogłasza, że usprawiedliwienie jest Bożym darem dla wierzącego, również pokazuje w kilku słowach, czym jest usprawiedliwienie. Usprawiedliwienie znajduje się w Chrystusie i jest dokonane przez Niego. Jest to demonstracja wierności1 Jezusa Chrystusa, aż do śmierci. To jest doskonała Boża prawość, „I to sprawiedliwość Boża przez wiarę Jezusa Chrystusa” (wers 22). Wspaniałą wiadomością jest to, że ta Boża doskonała sprawiedliwość jest ,dla wszystkich wierzących.” To jest rodzaj Biblijnego świadczenia, które wywyższa drogą i chwalebną osobę Jezusa Chrystusa. Chrystus Jezus w Jego doskonałej i wiernie zakończonej pracy, rozdziera na części ideę sprawiedliwości z uczynków i cały sakramentalny system wspierany przez Rzym. Tylko Pan jest wywyższony, uwielbiony na wysokościach, każda dusza zbawiona jest dla chwały Jego łaski.
1 Greckie pistis. Jest wiele kontekstów, w których należy tłumaczyć to słowo jako wierność. (Mateusza 23:23, Rzymian:3, Galacjan 5:22, Tytusa 2:10, itp.) Jest kilka fragmentów, w których wierność Pana jest wspomniana. W każdym przypadku, imię Jezusa Chrystusa jest w dopełniaczu, co wskazuje, że wierność jest jego cechą charakterystyczną, którą On używa. (Galacjan 2: 16, 3:22; Efezjan 3:12; Filipian 3:9)
