Richard  Bennett

Jako przedłużenie średniowiecznej historii papiestwo jest bastionem kościoła rzymskiego. Jest ono także źródłem dumy i radości oddanych katolików, dając im, jak są tego zapewniani, bezpośrednie połączenie z Jezusem Chrystusem. Tak i w tych ostatecznych czasach, wydaje się, że świat na nowo zapałał miłością do papiestwa. Wbrew posłaniu Pisma Świętego, historii i rozsądku, papiestwo nadal głosi, że jego kościół został założony przez Apostoła Piotra, utrzymując, że był on pierwszym biskupem Rzymu i w związku z tym, przekazał swój autorytet następującym po nim papieżom i biskupom. Na tym zasadza się istota rzymskiego katolicyzmu. Oficjalnie kościół rzymski oświadcza:
„Jedynie Szymona uczynił Pan Opoką swojego Kościoła, nadając mu imię Piotr. Ta pasterska misja Piotra i innych Apostołów stanowi jeden z fundamentów Kościoła. Jest ona kontynuowana przez biskupów pod prymatem Piotra.” 1
Cała struktura kościoła rzymskokatolickiego oparta jest na trzech fałszywych założeniach:
1. Że tekst Mateusza 16: 16-20 oznacza, że Piotr jest fundamentem Kościoła, czyli to,  że Kościół jest zbudowany na nim;
2. Że Piotr udał się do Rzymu i był pierwszym biskupem w Rzymie.
3. Że następcy Piotrowi są biskupami Rzymu pod prymatem papieża.
(Warto na marginesie przypomnieć, że lista papieży spreparowana przez Rzym jest bajką. W swoich skromnych początkach kościół w Rzymie był pod kierownictwem wielu starszych, a nie jednego biskupa. W późniejszych wiekach, kiedy dwóch czy trzech równoczesnych papieży zabiegało o tron, intryga i wybiegi charakteryzowały zwycięzcę.)

Założenie pierwsze:  Jedynie Szymona uczynił Pan Opoką swojego Kościoła, nadając mu imię Piotr.

„A odpowiadając Szymon Piotr rzekł: Tyś jest Chrystus, on Syn Boga Żywego. Tedy odpowiadając Jezus rzekł mu: Błogosławionyś Szymonie synu Jonaszowy! bo tego ciało i krew nie objawiły tobie, ale Ojciec mój, który jest w niebiesiech. A jać też powiadam, żeś ty jest Piotr; a na tej opoce zbuduję kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; a cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebiesiech; a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebiesiech. Tedy przykazał uczniom swoim, aby nikomu nie powiadali, że on jest Jezus Chrystus.” Mateusz 16: 16 -22
Widzimy tutaj, że jakkolwiek Jezus był postrzegany przez współcześnie mu żyjących ludzi, uczniowie jego posiadali szczególną znajomość Jego, wyrażoną bez zastanawiania się przez Piotra za wszystkich. Pan przypisuje intuicyjną wiedzę o tym, że On jest Chrystusem (Pomazańcem-Mesjaszem) i „Synem Boga Żywego (Współwiecznym z Ojcem, stąd także Bogiem) objawieniu od Ojca w niebie. To te właśnie objawienie, oświadcza Pan, stanie się opoką skalną, fundamentem, na którym zbuduje On swój Kościół. Nie sposób nie przyjąć tego skoro kończąc temat Pan przykazuje uczniom swoim: „aby nikomu nie powiadali, że On jest Jezus Chrystus.”Próba utrzymywania, że to Piotr jest opoką wymaga umyślnego wypaczania oczywistego stwierdzenia samego Pana. Sugerować, że Kościół zbudowany jest na zwykłym człowieku, to obraza nauki Chrystusowej i fałszowanie Słowa Bożego. Piotr nie mógł być fundamentem niczego, będąc nazwany „Szatanem”2 lub nieprzyjacielem przez samego Pana, a później będąc upomnianym przez apostoła Pawła  za sprzeniewierzenie posłania Ewangelii.3
Duch Święty potwierdził prawdziwość znaczenia tego wersetu zapisując go w greckim języku. Piotr po grecku to petros. Słowo to jest ono rodzaju męskiego i oznacza fragment skały, większy niż kamień. Dla przeciwieństwa, słowo opoka po grecku to petra. Jest ono rodzaju żeńskiego, opisująca masyw skalny, nieporuszalny z racji wielkości. Stąd Kościół został założony na masywnej opoce, a nie na jakimś odprysku skalnym. Opoką tą jest przez Boga dane objawienie Ojca w niebie. Zgodnie z nim, zostało dane Piotrowi szczególne polecenie w wersecie 19. „I tobie,” to jest, Piotrowi osobiście, „dam klucze królestwa niebieskiego.” To prorocze oświadczenie Pańskie zostało całkowicie wypełnione, gdy Piotr dokonał tego samego objawienia Żydom: „Niechajże tedy wie zapewne wszystek dom Izraelski, że go Bóg i Panem i Chrystusem uczynił, tego Jezusa, któregoście ukrzyżowali.” (Dz.Ap. 2:26), oraz poganom (Dz.Ap. 10: 34-44). Moc kluczy dotycząca tego samego objawienia Osoby Chrystusa została uaktywniona pierwszym zwiastowaniem zarówno Żydom jak i poganom, przy czym w obu przypadkach proklamacji tej dokonał właśnie sam Apostoł Piotr. Sukcesji tego posłania nie można brać pod uwagę, jako że otwarcia królestwa dla Żydów i pogan można dokonać jedynie raz. Druga część wersetu 19, która mówi o związywaniu i rozwiązywaniu dotyczy odpowiedzialności za dyscyplinę w Kościele. Została ona udzielona także i pozostałym apostołom, o czym mówi Mateusza 18:18. Cały zatem sens tekstu Mateusza 16: 16-23 skoncentrowany jest na boskości Pana Jezusa jako „Syna Boga żywego,” oraz jego roli jako Mesjasza czyli Chrystusa, i to jest opoką, na której Kościół jest zbudowany.

Niedorzeczne roszczenia namiestnictwa Chrystusowego

Rzymski kościół katolicki nadużywa fragmentu z Mateusza 16:16-20 usiłując sprawić, aby oznaczał on, że Piotr, jako pierwszy papież posiadał boskie atrybuty nieomylności oraz to, że sam był Chrystusem, posiadając tytuł prawdziwego następcy Chrystusa 4 . („Vicarius Filii Dei” -łac.) Absurdalne myślenie takie zmusza do przyjęcia słów Piotra: Tyś jest Chrystus, on Syn Boga Żywego, jako mówiących o nim samym. „Ależ nie!” odpowie Rzym. „Nic takiego nie utrzymujemy.” Logika jednak nie daje innej możliwości ujścia temu szaleństwu. To, że nie jest ono wypowiedziane tymi samymi słowami, nie przeszkadza w racjonalnym zrozumieniu tej doktryny. Przyjmowanie nauki Pana Jezusa „Syna Boga żywego” i „Chrystusa” i stosowanie jej do Piotra oraz jego wykreowanych następców -rzymskich biskupów jest całkowitą niedorzecznością oraz obrzydliwym zawładnięciem urzędu Pańskiego. Dokładnie to właśnie czyni rzymski kościół katolicki. Nie na tym koniec. Przyjmując boskie atrybuty nieomylności swojego papieża, odpowiednika „Syna Boga Żywego” określa go tytułem „Najświętszego”5  oraz „Ojca Świętego”6  uzurpując sobie godność pierwszej osoby Trójcy Św.

Władza Chrystusa, a władza namiestnika Chrystusowego

Jezus jako Chrystus ma pełną, najwyższą i uniwersalną władzę.7  Prerogatywy te są Jego wyłącznością. Wszelkie uzurpowanie i pretensje innych są podłą nikczemnością. A mimo to, kościół rzymski bezwstydnie rości sobie wyłączną władzę Chrystusa dla swojego papieża.  „Papież, Biskup Rzymu i następca św. Piotra, …ma pełną, najwyższą i powszechną władzę nad Kościołem i władzę tę zawsze ma prawo wykonywać w sposób nieskrępowany.”8  Z racji tego, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, każda ludzka istota ma być poddana Mu w wierze i w uczynku. Tego właśnie Rzym wymaga dla swojego najwyższego kapłana, papieża.

„Wyjaśniamy, twierdzimy, postanawiamy i oznajmiamy, że dla wszystkich ludzi bezwarunkowo konieczne do zbawienia jest podporządkowanie się rzymskiemu papieżowi.” 9
Cała pełnia łaski i prawdy pochodzi od Jezusa Chrystusa, który z natury jest Boży. „A łaska i prawda przez Jezusa Chrystusa stała się,”ogłasza apostoł Jan. „A z pełności jego myśmy wszyscy wzięli, i łaskę za łaskę.” Wierzący przyjmują łaskę za łaskę, ale źródłem, całkowitą pełnią łaski i prawdy jest sam Jezus Chrystus. Wszystko, co przyszło przed Chrystusem, miało tylko na niego wskazywać, zaś wszystko, co przyszło po nim, jest jedynie odbiciem chwały, która jest Jego własnością.
Papieska żądza władzy nie zadowala się uzurpowaniem absolutnej i powszechnej władzy nad całym kościołem; twierdzi również, że kościołowi, domenie papieskiej, przydzielona została pełnia łaski i prawdy. „Cała pełnia łaski i prawdy została powierzona Kościołowi katolickiemu”10  -tak brzmi oficjalne, dogmatycznie ujęte stanowisko kościoła, i nikt nie może tego kwestionować. Tak więc faryzeusze mogliby besztać naszego Pana: „Któż może odpuszczać grzechy, tylko sam Bóg….i rzymski kościół katolicki!” Papież Chrystus zapragną tego -„Nie ma takiej winy, nawet najcięższej, której nie mógłby odpuścić Kościół święty.”11
Jakkolwiek skandaliczne i pretensjonalne by nie były roszczenia te, Papież-Chrystus posuwa się dalej, utrzymując, że ma również moc docześnie sądzić władzę świecką, i to tą, na najwyższym szczeblu. Obecne prawo kościoła stwierdza wprost: „Sam tylko Biskup Rzymski ma prawo sądzić sprawy… tych, którzy sprawują najwyższą władzę państwową…” 12  Jest to wbrew temu, czego uczył Chrystus, mówiąc stanowczo „Królestwo moje nie jest z tego świata.” Był taki jeden, który utrzymywał, że jego są królestwa ziemi i robi z nimi co chce. Dobrze zatem zrobimy, jeśli odrzucimy papieskie roszczenia słowami Chrystusa „Pójdź precz Szatanie!”13  Ostatecznym rezultatem rzymsko katolickiej interpretacji słów Chrystusa do Piotra, jest stworzenie Pontyfa Chrystusa, który rości sobie tytuł „Ojca Świętego,” z nieomylnym autorytetem nauczycielskim oraz władzą rozciągającą się na wszelkie stworzenie, zarówno w sferze doczesnej, jak i duchowej. Absurdalny urząd ten przepowiedziany został przez Apostoła Pawła, kiedy wypowiedział on następujące prorocze słowa: „Człowiek on grzechu, on syn zatracenia, który się sprzeciwia i wynosi nad to wszystko, co się zowie Bogiem, albo co ma Boską cześć, tak iż on w kościele Bożym usiądzie, podając się za Boga.”14   W miejsce „Chrystusa, Syna Boga żywego” powstał Papież Chrystus, syn zatracenia. W swej istocie urząd papieski utrzymuje, że jest on prawdziwym zastępcą Chrystusa i Jego dzieła. Stąd musi on zostać zdemaskowany oraz w zgodzie z Pismem Świętym określony jako tron Antychrysta.
Założenie pierwsze, że jedynie Szymona uczynił Pan „Opoką” swojego Kościoła, nadając mu imię Piotr, jest nie tylko udowodnionym kłamstwem, ale także misterną nadbudową nieomylnych Pontyfów Chrystusów, z pełną, najwyższą i powszechną suwerenną władzą ponad wszystkim. Tego wszystkiego od wieków pragnął Szatan. Jest to Antychryst opisany w Objawieniu Jana 17: 4-5, zasiadający w Babilonie, duchowej stolicy arogancji, ucisku i dumy.

Założenie drugie, że Piotr udał się do Rzymu i był pierwszym biskupem Rzymu

Pismo Święte jednoznacznie milczy o tym, czy Apostoł Piotr udał się kiedykolwiek do Rzymu. Jego wizyty w Samarii, Lydii, Joppie, Cezarei i Antiochii zostały skrupulatnie odnotowane. Natomiast nie ma najmniejszego śladu w Piśmie mówiącego o jego podróży do Rzymu, co jest niezbędne, aby utrzymać stanowisko kościoła rzymsko katolickiego. Z pewnością Duch Święty nie przeoczyłby tak szczególnego i ważnego wydarzenia. W swoim liście do Rzymian apostoł Paweł nie wymienia Piotra pozdrawiając wielu innych z imienia w kościele w Rzymie. Ten sam apostoł Paweł będąc już samemu w Rzymie za panowania Nerona, ani razu nie wspomina o Piotrze w żadnym ze swoich listów pisanych z Rzymu do zborów i do Tymoteusza, mimo że w pozdrowieniach wspomina wielu, którzy byli z nim w mieście. Jako że dwa pierwsze założenia oparte są na domniemaniu, nie mogą być one podstawą wiary, którą jest spisane Słowo Pańskie. Drugie założenie kościoła rzymsko katolickiego jest więc niczym innym, jak tylko przemyślnym oszustwem.

Założenie trzecie, że Piotrowi następcy są biskupami Rzymu pod prymatem Piotrowym

W Piśmie Świętym nie ma wzmianki o następcach Piotra czy Apostołów. Kryteria apostolskie są opisane w Dziejach Apostolskich 1: 21-22. Funkcja apostolska była ich wyjątkową misją do której zostali razem z apostołem Pawłem osobiście powołani przez Chrystusa Jezusa bez najmniejszej sugestii, co do ewentualnego następstwa. W Nowym Testamencie Apostołowie powoływali starszych i diakonów, a nie nowych apostołów.15
Tym niemniej, kościół rzymskokatolicki usiłuje obronić swoje stanowisko na podstawie osobistej sukcesji od Apostołów. Tymczasem, jeśli mamy mówić o”sukcesji apostolskiej,” to prawdziwymi następcami Apostołów są ci, którzy „trwają w nauce Apostolskiej i w społeczności i w łamaniu chleba i w modlitwach.”16   Jeśli ten doktrynalny fundament jest zachwiany, nie ma mowy wówczas o apostołach, ale raczej o „apostatach.” Apostolska sukcesja bez apostolskiej nauki jest tylko nędznym oszustwem. Prawdziwe korzenie papiestwa to rzymski cesarz, a nie Pan Jezus Chrystus. Pan przykazał: „Królowie narodów panują nad nimi, a którzy nad nimi moc mają, dobrodziejami nazywani bywają. Lecz wy nie tak: owszem kto największy jest między wami, niech będzie jako najmniejszy, a kto jest wodzem, będzie jako ten, co służy.”17  Chrystus absolutnie wykluczył wszelkie panowanie w Jego królestwie. To samo potępienie rządzenia wiernymi powtarza Apostoł Piotr, „Ani jako panując nad dziedzictwem Pańskim, ale wzorami będąc trzody.”18  Rzymski kościół katolicki nie jest następcą Św. Piotra, ale raczej Cesarstwa Rzymskiego, czego dowodzi hierarchiczne i absolutne sprawowanie władzy.

Wniosek

W księdze Objawienia Apostoł Jan opisuje czwartą, dziesięcio głową bestię, która reprezentuje Cesarstwo Rzymskie, jak interpretuje to anioł. Papiestwo, to druga, kościelna faza Cesarstwa Rzymskiego. W 17 rozdziale, na bestii tej zasiada tajemnicza kobieta, odziana w purpurę i szkarłat, ozdobiona złotem, i drogimi kamieniami, i perłami, wszetecznica i matka wszeteczeństw i obrzydliwości ziemi. Jest ona winna uwodzenia królów, okrutna prześladowczyni świętych, pijana krwią świętych i męczenników Jezusowych. Jedynie papiestwo daje pełne i wyczerpujące wytłumaczenie tego opisu. Jest ona jedynym kościołem, który również jest miastem, państwem i zasiada na Siedmiu Wzgórzach.19  Jej oficjalne kolory to purpura i szkarłat.20  Przez 605 lat ognie jej Inkwizycji paliły każdy kraj w Europie. Lata okrucieństwa i tortur dotyczą jej i nikogo innego. Uczyniła wojnę ze świętymi, zwyciężała ich, męczyła, i gdyby nie można, powstrzymująca dłoń Pańska zniszczyła by ich kompletnie. Historia potwierdza to zgodnym echem. W historii była tylko jedna apostacka Władczyni tego świata, Babilon wielki, jedne miasto, matka wszeteczeństw. 
 
Papiestwo wkrótce pozbędzie się Jana Pawła II, który odejdzie na emeryturę lub umrze, aby nowa głowa zasiadła kontynuując zwodzenie religijnego świata. Nie pora teraz na skryte szepty, ale na okrzyki z dachów: „TAJEMNICA, BABILON WIELKI, MATKA NIERZĄDU I OBRZYDLIWOŚCI ZIEMI.” Władza pontyfikatu ma jednak charakter doczesny i polityczny. Posiada swoich ambasadorów, konkordaty, prawa cywilne, władzę nad nieruchomościami, edukacją, medycyną i handlem, stanowiąc zagrożenie polityczne narodu.21  Wiara w Chrystusa i wiara w Chrystusowego namiestnika są wzajemnie wykluczającymi się sprzecznościami. Gdziekolwiek znajduje się „ołtarz” zamiast stołu Pańskiego, „ksiądz” zamiast kaznodziei, ceremonie zamiast zdrowej nauki, sakramenty zamiast zbawiennej łaski, tradycje zamiast Pisma Świętego, nie jest to kościół Boży, ale lepka pajęczyna pontyfikalna. A kiedy wszetecznica ogłasza światu, że tron papieski jest pusty i oczekuje aż kolegium wyłoni jego następcę, to tylko po to, aby zasiadł on na tronie Szatana. 
„Przetoż teraz, synowie! słuchajcie mię, a bądźcie pilni powieści ust moich. Niechaj się nie uchyla za drogami jej serce twoje, ani się tułaj po ścieszkach jej. Albowiem wielu zraniwszy poraziła, i mocarze wszyscy pozabijani są od niej. Dom jej jest jako drogi piekielne, wiodące do gmachów śmierci.”22 

Ludzie oraz narody poddane jej oraz jej rzymskiemu Chrystusowi nie zaznały zarówno życia jak i wolności, albowiem jedynie w Panu Jezusie Chrystusie znajduje się wolność i życie wieczne. Wierz w Niego i tylko w Niego „i nie spółkujcie z uczynkami niepożytecznymi ciemności,”23  ale raczej obnażajcie rzymskiego namiestnika Chrystusowego jako „syna zatracenia”24  i nierządnicę, która na nim zasiada, jako „miasto ono wielkie, które ma królestwo nad królami ziemi.”25

(z angielskiego przełożył M. Wierszyłowski)

 

Przypisy:

1 Katechizm Kościoła Katolickiego, art. 881, Pallotinum, 1994
2 Mateusza 16: 23.
3 Galacjan 2: 11-14.
4 Henry Denzinger, „Unam Sanctum”
także Katechizm K.K. art.882 i 936
5 Denzinger, § 694
6 Katolicka Encyklopedia
7 Mateusza 28:18.
8 Katechizm, art. 882.
9 Dekret Bonifacego VIII
10 Dominus Iesus, Deklaracja Watykanu, sekcja 16, 5/9/2000
11 Katechizm, art. 982.
12 Prawo kanoniczne, kan. 1405 § 1
13 Mateusza 4:10.
14 II Tesaloniczan 2: 3,4.
15 tytuł biskup (prezbiter) i starszy występują zamiennie. Dz.Ap. 20:17,28; I Piotra 5: 1-4.
16 Dz.Ap. 2:42.
17 Łukasza 22: 25-26.
18 I Piotra 5:3
19 Broderick, s. 528-529
20 Broderick, s. 95-96
21 patrz John Cornwell, Papież Hitlera: Sekrety Piusa XII oraz Johna Robbins, Eklezjastyczna Megalomania: Ekonomiczna i polityczna myśl kościoła rzymskokatolickiego
22 Przypowieści 7: 24-27.
23 Efezjan 5: 11.
24 II Tesaloniczan 2:3.
25 Objawienie 17:18.

Podobne wpisy